Afgelopen week werd de finale van het tweede seizoen van Project Rembrandt uitgezonden. Net als allerlei andere dingen in de wereld ging dat seizoen niet vanzelf. Door de allereerste lockdown werd twee dagen voor de grote opening alles afgeblazen. Maanden aan voorbereiding en locatiebezoeken kon zo de prullenbak in. Onzekere tijden volgden maar al vrij snel stak het team via Zoom de koppen bij elkaar om te kijken hoe we wél een seizoen konden maken. Zo werden er verrijdbare spatschermen gemaakt die mooi matchten met de schildersezels en moesten we op zoek naar ruimere locaties. Want spatschermen én anderhalve meter. Dat het Rijksmuseum dicht moest was voor het museum natuurlijk verschrikkelijk, maar dat gaf ons de ruimte om de eerste selectieronde daar op te nemen. Normaal zouden we dat in twee dagen opnemen op een grote plek waar 50 schilders bij elkaar konden komen. Zoals in het eerst seizoen de Westerkerk in Amsterdam. Maar nu konden we, weliswaar met maar 30 schilders, beginnen en de selectieronde verspreiden over vier dagen in het gesloten Rijksmuseum.
Voor de rest van de serie kwamen we uiteindelijk tot de conclusie dat we misschien maar moesten uitwijken naar één locatie waar het hele seizoen kon worden opgenomen. Dat werd Paleis Het Loo in Apeldoorn. Een ruime plek met genoeg variatie om met een paar kleine aanpassingen alle al bedachte opdrachten te realiseren. Het Loo was niet op al onze draaidagen beschikbaar, vandaar dat we een paar keer een uitstapje maakten naar bijvoorbeeld Paleis Soestdijk en het Concertgebouw in Amsterdam.
Iedereen – van kandidaten, crew tot en met de gastjuryleden – ging met volle energie het avontuur aan en ondanks de beperkingen werd het een fantastisch seizoen. Geheel corona-vrij werd het niet, want twee van de kandidaten moesten tijdens de opnames in quarantaine. Waardoor Zoom ook ineens een programma-onderdeel werd. Hulde voor de creativiteit van het hele team om dat allemaal in goede banen te leiden.
De allergrootste domper voor mezelf was dat ik, twee dagen voor het opnemen van de finale, goed ziek werd van corona. Halsoverkop werd er een regisseur ingevlogen (dikke pluim voor Willem-Jan de Vries). Het virus kreeg me niet zó te pakken dat ik plat moest, dus er werd een montageset thuis bezorgd zodat ik de aflevering wel kon monteren. Met een eindredacteur en een producent meekijkend via FaceTime over m’n schouder. Die rare situatie vergeet ik nooit meer.
Hoe dan ook, het was een bewogen seizoen en ik kijk uit naar een nieuwe serie waar we de anderhalve meter overboord kunnen gooien en we weer het hele land door kunnen om elke aflevering ook weer een eigen sfeer mee te geven. Hieronder een impressie van hoe het er achter de schermen uitzag.
